Με εξεταστική ματιά η κυρία ερευνά κάθε εκατοστό του πολύχρωμου χαλιού, που είναι απλωμένο μπροστά της. Πλεγμένο από πρώτης ποιότητος υλικό με τέχνη και φροντίδα που δηλώνουν την παρουσία τους, αποτελεί "χάρμα οφθαλμών". Το πολύπλοκο και αριστοτεχνικά πλεγμένο σχέδιο με πάμπολλες αποχρώσεις και λεπτομέρειες μπορούν άνετα να το κατατάξουν στα έργα τέχνης.
-"Μήν το σκέφτεστε, είναι ένα αριστούργημα, ένα πραγματικό έργο τέχνης", εξωτερικεύει τις σκέψεις της υποψήφιας αγοράστριας ο πωλητής του καταστήματος. Αυτή νιώθει πως τα λεγόμενά του ανταποκρίνονται και στις δικές της απόψεις, αισθάνεται όμως την ανάγκη να προβάλει τις καθιερωμένες αντιρρήσεις κάθε απαιτητικού αγοραστή.
-"Θα το ήθελα με λίγο περισσότερο γαλάζιο", αντιλέγει. Υπομονετικά σκύβει ο υπάλληλος και αντικαθιστά το χαλί με κάποιο άλλο, εξ ίσου θαυμάσιο. Μετά από αρκετές προσπάθειες κάποιο δείχνει να την ικανοποιεί. Τα μάτια της λάμπουν. Αρχίζουν να χαμογελούν και τα μάτια του πωλητή. Ακολουθεί, σαν κλείσιμο του τελετουργικού, η τελική ερώτηση. Η κυρία βέβαια ξέρει την απάντησή της, θεωρεί όμως καθήκον της να την υποβάλει.
-"Εϊναι χειροποίητο;"
Ο υπάλληλος χαμογελά με ανακούφιση. Μια τέτοια ερώτηση είναι σημάδι επιλογής. Δείχνει με το βλέμμα του το περιβάλλον του καταστήματος σαν να το καλεί ως αδιάψευστο μάρτυρα της απαντήσεώς του. Τέλος με τη σιγουριά, που του εμπνεέει η προσεκτικά ραμμένη ετικέτα στο πίσω μέρος του χαλιού θεωρεί, ότι μόνο δυο λέξεις μόνο αρκούν:
-"Μα βέβαια"! και προσθέτει: "Εξ άλλου θα πάρετε και γραπτή εγγύηση"
27.2.08
23.2.08
Το Τριώδιο
Το Τριώδιο αποτελεί το κινητό εκείνο τμήμα του εκκλησιαστικού έτους που προπαρασκευάζει για τον άξιο εορτασμό των Παθών και της Αναστάσεως με ανάλογα βιώματα, πνευματική καλλιέργεια και συμμετοχή, με αγώνα μετανοίας, προσευχής και νηστείας.Περιλαμβάνει δέκα Κυριακές. Από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι τον Εσπερινό του Μ. Σαββάτου. Διαιρείται σε δύο τμήματα. Το προ της Νηστείας (Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω, Τυροφάγου) και της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μ. Εβδομάδας δηλαδή έξι εβδομάδες και μία (Α’ Κυριακή των Νηστειών – της Ορθοδοξίας, Β’ Κυρ. Νηστειών- Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Γ’ Κυρ. Νηστειών- Σταυροπροσκυνήσεως, Δ’ Κυρ. Νηστειών – Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος, Ε’ Κυρ. Νηστειών- Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, Στ’ Κυρ. Νηστειών- Βαΐων και η Μεγάλη Εβδομάδα). Το Τριώδιο διαμορφώθηκε σε τελική μορφή γύρω στον 15ο αιώνα. Ονομάστηκε Τριώδιο γιατί οι Κανόνες κατά τις καθημερινές ακολουθίες του Όρθρου περιλαμβάνουν τρεις ωδές την η’, θ’ και μια από τις πρώτες ωδές.Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου: Η συντριβή της καρδιάς και η ταπεινόφρονη αποφυγή του φαρισαϊκού εγωισμού ανοίγει τις πύλες της αληθινές μετάνοιας και του θείου ελέους.Κυριακή Ασώτου: Τονίζεται το πνεύμα της μετάνοιας και το μεγαλείο της χριστιανικής ελευθερίας.Κυριακή των Απόκρεω: Προηγείται το Ψυχοσάββατο υπέρ «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Ακολουθεί την Κυριακή η υπόμνηση της μελλούσης κρίσεως και η προτροπή για μετάνοια. Ο Χριστός εμφανίζεται επί θρόνου δόξης.Κυριακή της Τυροφάγου ή του απωλεσθέντος Παραδείσου της τρυφής: Μετά την προπαρασκευή των ψυχών προς μετάνοιαν αρχίζει και η σωματική συμμετοχή στη νηστεία.Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή έχει βασικό χαρακτηριστικό της την εγκράτεια και τη νηστεία. Προβάλλει συνταρακτικά πρότυπα.Α’ Κυριακή των Νηστειών ή της Ορθοδοξίας. Το Σάββατο το παράδειγμα του Αγ. Θεοδώρου, που μας θυμίζει πόσο δυνατή είναι η ζωντανή πίστη. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας η αναστήλωση των εικόνων, η νίκη των καθαρών των πνευματικών ανθρώπων απέναντι σε κάθε πλάνη και αίρεση.Β’ Κυριακή των Νηστειών- Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά: Κεντρικό θέμα η νηστεία, η προσευχή και η έντονη άσκηση της ελεημοσύνης. Αυτά βοηθούν τον εσωτερικό καθαρμό. Πρότυπο ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς. Στο πρόσωπό του συγκεντρώνεται σοφία και γνώση που ανθίζουν από μια βαθειά ορθόδοξη πίστη.Γ’ Κυριακή των Νηστειών- της Σταυροπροσκυνήσεως. Τώρα υμνείται ο Σταυρός, ο «της εγέρσεως Χριστού τας αυγάς φωτοβολείν». Ο άνθρωπος τοποθετείται απέναντι στο Σταυρό. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού». Ο Σταυρός προβάλλεται ως στήριγμα και βοήθεια.Δ’ Κυριακή των Νηστειών- Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος. Μετά την άσκηση ο δρόμος της ανυψώσεως. Ο Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος προσφέρει την ανθρώπινη εμπειρία της μυστικής ανόδου.Ε’ Κυριακή των Νηστειών – της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Βαθειά συνειδητή μετάνοια. Πρότυπον η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, η πρώην αμαρτωλή, ασκήτρια της ερήμου για 47 ολόκληρα χρόνια. Την Τετάρτη ο Μέγας Κανόνας και την Παρασκευή ο Ακάθιστος Ύμνος.ΣΤ’ Κυριακή των Νηστειών- Βαΐων: ( Το Σάββατο η ανάσταση του Λαζάρου). Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.Μεγάλη Εβδομάδα: Είσοδος στο χώρο του μυστηρίου. Η Μεγ. Τεσσαρακοστή μάς προετοίμασε με τη χάρη του Θεού και τη δική μας προσπάθεια, στην ταπεινοφροσύνη, στη μετάνοια, στην προσοχή, την άσκηση, την νηστεία και προσευχή για τη συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία.
Στην πορεία των ημερών η δική μας προσπάθεια παίζει βασικό ρόλο. Η χάρη του Θεού τον αποφασιστικό. Η είσοδος μας στο χώρο του αγίου και η ζωή μας μέσα στον κόσμο του «φρικτού» και συνάμα «γοητευτικού μυστηρίου» της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
πηγη: enoriaka.gr
Στην πορεία των ημερών η δική μας προσπάθεια παίζει βασικό ρόλο. Η χάρη του Θεού τον αποφασιστικό. Η είσοδος μας στο χώρο του αγίου και η ζωή μας μέσα στον κόσμο του «φρικτού» και συνάμα «γοητευτικού μυστηρίου» της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
πηγη: enoriaka.gr
17.2.08
Ίδρυση Ε. Ε. Ε. Ψ. Ν
Η Ειδική Ενοριακή Επιτροπή Ψυχαγωγίας Νέων του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού και Αγ. Βαρβάρας Νέας Ιωνίας Μαγνησίας ιδρύθηκε το 2006 με πρωτοβουλία του Προϊσταμένου του Ι. Ν † Πρωτ. Ελευθερίου Σαράτση με στόχο να προασπίσει και να διαιωνίσει την εκκλησιαστική μας παράδοση στις επόμενες γενεές νέων που έρχονται. Η αγάπη των νέων της ενορίας μας προς την εκκλησία,την εκκλησιαστική παράδοση, την εκκλησιαστική ζωή και την ψυχαγωγία των νέων μας συντέλεσαν στην ίδρυση της. Διαισθανθήκαμε ότι οι νέοι της πόλη μας χρειαζόταν κάτι διαφορετικό, κάτι που θα συσπείρωνε τόσο τους νέους όσο και τα μεγαλύτερα άτομα προς τις αιώνιες αξίες της εκκλησιαστικής μας παράδοσης.
Έτσι λοιπόν, με άξονα πάντα την εμβάθυνση της λατρείας της Εκκλησίας, της εκκλησιαστικής ζωής και παράδοσης βγήκε στο προσκήνιο η Ε.Ε.ΕΨ.Ν ζωτικό στοιχείο της πνευματικής ζωής της Ενορίας μας.
Η επιτροπή αποτελείται απο τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, και πέντε μέλη.
Πρόεδρος +Ιεροδιάκονος Βαρνάβας Σαράτσης
Αντιπρόεδρος Ευσταθία Σκαμπάλη
Έτσι λοιπόν, με άξονα πάντα την εμβάθυνση της λατρείας της Εκκλησίας, της εκκλησιαστικής ζωής και παράδοσης βγήκε στο προσκήνιο η Ε.Ε.ΕΨ.Ν ζωτικό στοιχείο της πνευματικής ζωής της Ενορίας μας.
Η επιτροπή αποτελείται απο τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, και πέντε μέλη.
Πρόεδρος +Ιεροδιάκονος Βαρνάβας Σαράτσης
Αντιπρόεδρος Ευσταθία Σκαμπάλη
- Βιργινία Μάρκου
- Σοφία Χατζηθεοδώρου
- Αθανασία Πουλαράκη
- Απόστολος Κοφίδης
- Απόστολος Θάνος
16.2.08
Μύθος του Αισώπου. Όταν ο Δίας έφτιαξε τον κόσμο και τα ζώα,
Όταν ο Δίας έφτιαξε τον κόσμο και τα ζώα, που θα τον κατοικούσαν, όριζε, στο καθένα από αυτά, πόσα χρόνια θα ζούσε.
Σ’ όλα, όπως στη θαλασσινή χελώνα λόγου χάριν, όρισε να ζει ως τριακόσια χρόνια, σ΄ άλλα, σαν το κοράκι για παράδειγμα, διακόσια, στον ελέφαντα εκατόν πενήντα, στη φάλαινα πεντακόσια, στις πεταλούδες τρεις μέρες.
Κι επειδή όλα ήταν για πρώτη φορά φτιαγμένα από το Δία και τότε θ’ αρχιζαν να ζούνε, κανένα τους δεν περηφανεύτηκε, ούτε παραπονέθηκε για τα χρόνια που του είχε ορίσει.
Αφού έφτιαξε όλα τα ζώα, ο Δίας έφτιαξε και τον άνθρωπο. Σ’ αυτόν έδωσε και κάτι, που δεν είχε δώσει στα άλλα ζώα. Του έδωσε το λογικό.
1. Και πόσα χρόνια ορίζεις να ζω; Ρώτησε ο άνθρωπος.
2. Σαράντα! Του απαντάει ο Δίας.
3. Καλά! Λέει ο άνθρωπος.
Αμέσως, με το λογικό του, σκέφτηκε πως σαράντα χρόνια είναι πολύ λίγα, όταν ένα κοράκι, λόγου χάρη, ζει τουλάχιστον εκατό. Δεν είπε όμως τίποτα, για να μην του τα πάρει κι αυτά ο Δίας.
Όταν βγήκε στη ζωή ο άνθρωπος ήταν άνοιξη, όλα ήτανε όμορφα γύρω του, αλλά, τις νύχτες έκανε δροσιά και καθώς δεν είχε χοντρό δέρμα, όπως τα άλλα ζώα, για να προφυλάσσεται, σκέφτηκε να φτιάξει. Μάζεψε φύλλα τα ‘ραψε και τα φόρεσε. Αλλά τα φύλλα μαραίνονταν και τρίβονταν. Τότε χρησιμοποίησε προβιές αγριμιών.
Έπειτα είδε πως τα πουλιά χτίζανε φωλιά, και σκέφτηκε κι αυτός να φτιάξει μια φωλιά, αλλά να είναι σκεπασμένη από πάνω, κι όχι ξέσκεπη, όπως οι φωλιές των πουλιών.
Με το λογικό, λοιπόν, που του είχε χαρίσει ο Δίας, έφτιαξε ένα σπίτι με σκέπη, με πόρτα για να μπαινοβγαίνει και με παράθυρα, που του χρησίμευαν για να βλέπει τι γίνεται έξω, χωρίς να αναγκάζεται να βγαίνει από το σπίτι του.
Πέρασε η άνοιξη κι ήρθε το καλοκαίρι με τις ζέστες του. Τα ζώα έτρεχαν να βρούνε κανένα δέντρο για να ξαπλώσουν κάτω από τον ίσκιο του. Ο άνθρωπος, όμως, είχε το σπίτι του, κι έτσι είχε όσο ίσκιο ήθελε.
Ήρθε κι ο χειμώνας κι άρχισαν οι βροχές, τα κρύα, τα χιόνια. Τα ζώα έτρεμαν από το κρύο και στριμώχνονταν το ένα πλάι στο άλλο για να ζεσταθούν. Ο άνθρωπος όμως κλεινότανε μέσα στο σπίτι του και δεν κρύωνε καθόλου.
Ένα βράδυ, που έκανε κρύο δυνατό, χτύπησαν την πόρτα του.
1. Ποιος είναι; Ρώτησε από μέσα ο άνθρωπος.
2. Είμαι εγώ, το άλογο, ακούστηκε απ’ έξω μια φωνή. Πάρε με μαζί σου, άνθρωπε, γιατί κρυώνω κι εγώ θα σου δουλεύω για να σε ξεπληρώσω.
3. Μου χαρίζεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου για να σε πάρω;
4. Σου χαρίζω! Υποσχέθηκε το άλογο.
Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το άλογο ζεστάθηκε κι άρχισε να του δουλεύει.
Το άλλο βράδυ, παρουσιάστηκε το βόδι.
1. Πάρε με άνθρωπε, να ζεσταθώ, κι εγώ θα σου δουλεύω! Τον παρακάλεσε.
2. Σε παίρνω, αν μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου, είπε ο άνθρωπος.
3. Μ’ όλη μου την καρδιά, απάντησε το βόδι.
Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το ‘στρωσε στη δουλειά.
Το τρίτο βράδυ, ήρθε κι ο σκύλος, τουρτουρίζοντας.
1. Πάρε με, άνθρωπε, στο σπίτι σου κι εγώ θα σου δουλεύω, του είπε.
2. Εσύ για δουλεία δεν κάνεις, αποκρίθηκε ο άνθρωπος. Θα σε πάρω όμως για να φυλάς το σπίτι μου, όταν θα λείπω, φτάνει να μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου.
1. Σου τα χαρίζω! Φώναξε ο σκύλος πρόθυμα.
Κι ο άνθρωπος τον πήρε στο σπίτι του και τον έβαλε να το φυλάει κι εκείνος το φύλαγε πιστά.
Κι έτσι ο άνθρωπος κέρδισε τριάντα χρόνια. Μόνο που, όταν τελείωσε τα σαράντα δικά του κι άρχισε να ζει τα δέκα του αλόγου, άρχισε να καμαρώνει σαν εκείνο. Στο δέκα του βοδιού, έγινε βαρύς και στενοκέφαλος κι ήθελε να γίνεται πάντα το δικό του. Και, στα τελευταία δέκα χρόνια, που είχε πάρει από το σκύλο, έγινε γκρινιάρης και θύμωνε με το παραμικρό.
Γι’ αυτό, από τότε, οι άνθρωποι έχουν τέτοιο χαρακτήρα: είναι γιατί ζούνε τα χρόνια, του αλόγου, του βοδιού και του σκύλου.
Σ’ όλα, όπως στη θαλασσινή χελώνα λόγου χάριν, όρισε να ζει ως τριακόσια χρόνια, σ΄ άλλα, σαν το κοράκι για παράδειγμα, διακόσια, στον ελέφαντα εκατόν πενήντα, στη φάλαινα πεντακόσια, στις πεταλούδες τρεις μέρες.
Κι επειδή όλα ήταν για πρώτη φορά φτιαγμένα από το Δία και τότε θ’ αρχιζαν να ζούνε, κανένα τους δεν περηφανεύτηκε, ούτε παραπονέθηκε για τα χρόνια που του είχε ορίσει.
Αφού έφτιαξε όλα τα ζώα, ο Δίας έφτιαξε και τον άνθρωπο. Σ’ αυτόν έδωσε και κάτι, που δεν είχε δώσει στα άλλα ζώα. Του έδωσε το λογικό.
1. Και πόσα χρόνια ορίζεις να ζω; Ρώτησε ο άνθρωπος.
2. Σαράντα! Του απαντάει ο Δίας.
3. Καλά! Λέει ο άνθρωπος.
Αμέσως, με το λογικό του, σκέφτηκε πως σαράντα χρόνια είναι πολύ λίγα, όταν ένα κοράκι, λόγου χάρη, ζει τουλάχιστον εκατό. Δεν είπε όμως τίποτα, για να μην του τα πάρει κι αυτά ο Δίας.
Όταν βγήκε στη ζωή ο άνθρωπος ήταν άνοιξη, όλα ήτανε όμορφα γύρω του, αλλά, τις νύχτες έκανε δροσιά και καθώς δεν είχε χοντρό δέρμα, όπως τα άλλα ζώα, για να προφυλάσσεται, σκέφτηκε να φτιάξει. Μάζεψε φύλλα τα ‘ραψε και τα φόρεσε. Αλλά τα φύλλα μαραίνονταν και τρίβονταν. Τότε χρησιμοποίησε προβιές αγριμιών.
Έπειτα είδε πως τα πουλιά χτίζανε φωλιά, και σκέφτηκε κι αυτός να φτιάξει μια φωλιά, αλλά να είναι σκεπασμένη από πάνω, κι όχι ξέσκεπη, όπως οι φωλιές των πουλιών.
Με το λογικό, λοιπόν, που του είχε χαρίσει ο Δίας, έφτιαξε ένα σπίτι με σκέπη, με πόρτα για να μπαινοβγαίνει και με παράθυρα, που του χρησίμευαν για να βλέπει τι γίνεται έξω, χωρίς να αναγκάζεται να βγαίνει από το σπίτι του.
Πέρασε η άνοιξη κι ήρθε το καλοκαίρι με τις ζέστες του. Τα ζώα έτρεχαν να βρούνε κανένα δέντρο για να ξαπλώσουν κάτω από τον ίσκιο του. Ο άνθρωπος, όμως, είχε το σπίτι του, κι έτσι είχε όσο ίσκιο ήθελε.
Ήρθε κι ο χειμώνας κι άρχισαν οι βροχές, τα κρύα, τα χιόνια. Τα ζώα έτρεμαν από το κρύο και στριμώχνονταν το ένα πλάι στο άλλο για να ζεσταθούν. Ο άνθρωπος όμως κλεινότανε μέσα στο σπίτι του και δεν κρύωνε καθόλου.
Ένα βράδυ, που έκανε κρύο δυνατό, χτύπησαν την πόρτα του.
1. Ποιος είναι; Ρώτησε από μέσα ο άνθρωπος.
2. Είμαι εγώ, το άλογο, ακούστηκε απ’ έξω μια φωνή. Πάρε με μαζί σου, άνθρωπε, γιατί κρυώνω κι εγώ θα σου δουλεύω για να σε ξεπληρώσω.
3. Μου χαρίζεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου για να σε πάρω;
4. Σου χαρίζω! Υποσχέθηκε το άλογο.
Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το άλογο ζεστάθηκε κι άρχισε να του δουλεύει.
Το άλλο βράδυ, παρουσιάστηκε το βόδι.
1. Πάρε με άνθρωπε, να ζεσταθώ, κι εγώ θα σου δουλεύω! Τον παρακάλεσε.
2. Σε παίρνω, αν μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου, είπε ο άνθρωπος.
3. Μ’ όλη μου την καρδιά, απάντησε το βόδι.
Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το ‘στρωσε στη δουλειά.
Το τρίτο βράδυ, ήρθε κι ο σκύλος, τουρτουρίζοντας.
1. Πάρε με, άνθρωπε, στο σπίτι σου κι εγώ θα σου δουλεύω, του είπε.
2. Εσύ για δουλεία δεν κάνεις, αποκρίθηκε ο άνθρωπος. Θα σε πάρω όμως για να φυλάς το σπίτι μου, όταν θα λείπω, φτάνει να μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου.
1. Σου τα χαρίζω! Φώναξε ο σκύλος πρόθυμα.
Κι ο άνθρωπος τον πήρε στο σπίτι του και τον έβαλε να το φυλάει κι εκείνος το φύλαγε πιστά.
Κι έτσι ο άνθρωπος κέρδισε τριάντα χρόνια. Μόνο που, όταν τελείωσε τα σαράντα δικά του κι άρχισε να ζει τα δέκα του αλόγου, άρχισε να καμαρώνει σαν εκείνο. Στο δέκα του βοδιού, έγινε βαρύς και στενοκέφαλος κι ήθελε να γίνεται πάντα το δικό του. Και, στα τελευταία δέκα χρόνια, που είχε πάρει από το σκύλο, έγινε γκρινιάρης και θύμωνε με το παραμικρό.
Γι’ αυτό, από τότε, οι άνθρωποι έχουν τέτοιο χαρακτήρα: είναι γιατί ζούνε τα χρόνια, του αλόγου, του βοδιού και του σκύλου.
15.2.08
Η δικτατορία του ψωμιού
Αφορμή για το κείμενο αυτό με τον περίεργο τίτλο είναι πρόσωπα νέων ανθρώπων που αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες των εφημερίδων από τις αρχές του καλοκαιριού, που άρχισαν οι απολυτήριες και οι εισαγωγικές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση εξετάσεις, μέχρι και τις αρχές του Σεπτεμβρίου, που ανακοινώθηκαν τα ονόματα των εισακτέων σε αυτή.
Πρόσωπα άλλοτε χαμογελαστά και άλλοτε με την πίκρα του ερωτήματος «και τώρα τι;» ζωγραφισμένη σε αυτά. Πρόσωπα που ακόμα και σε στιγμές επιτυχίας δήλωναν την αβεβαιότητά τους για το μέλλον θεωρώντας την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο είσοδο στον προθάλαμο ενός διαδρόμου με αδιόρατη έξοδο.
Μια ακόμα αφορμή είναι και οι στατιστικές που δείχνουν ότι η ηλικία των νέων ανθρώπων που εγκλωβίζονται σε κάθε λογής ψυχοτρόπα συνεχώς μικραίνει.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν είναι δυνατό να απλωθούν σε μερικές σελίδες χαρτί, μου θυμίζουν το στίχο του Ελύτη: « οι νέοι με τα πληγιασμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες». Σήμερα παραλλάζοντας το στίχο θα μπορούσε να γραφεί: « οι νέοι με τις πληγωμένες καρδιές που τους έλεγαν αλήτες», καταγράφοντας ίσως σε μια μόνο γραμμή το αδιέξοδο των κοινωνιών μας που κρίνει αρνητικά τους νέους τους οποίους η ίδια περιθωριοποιεί.
Αισθάνομαι ότι αρκετά συχνά ζητάμε από τα παιδιά πράγματα που δεν είναι σε θέση να προσφέρουν. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν γνωρίζουν Ιστορία ή ποίηση ή γιατί σκέπτονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά δεν διατυπώνουμε σωστά το ερώτημα. Τα παιδιά εκπαιδεύονται ή μορφώνονται; Εμείς τι πραγματικά ζητάμε από αυτά; Από το ζευγάρι Εκπαίδευση ή Μόρφωση τι ιεραρχούμε πρώτο και με τι τρόπο αγωνιζόμαστε ώστε όλα να έχουν ίσες ευκαιρίες;
Θέτουμε αυτά τα ερωτηματικά επειδή αποδεδειγμένα οι κοινωνίες της τρίτης χιλιετίας που μόλις ανέτειλε είναι οι πρώτες στην ανθρώπινη ιστορία οι οποίες δεν έχουν μέθοδο ένταξης των νέων μελών στον ιστό τους. « …Ένας νέος άνθρωπος ζει εν μέσω μιας ποικιλίας ετερογενών συστημάτων αξιών που συναγωνίζονται εντονότατα για την κυριαρχία και τα οποία είναι αποτέλεσμα του πρόσφατου κοινωνικού τεμαχισμού. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει την επίσημη υπεροχή. Οι παραδοσιακές βάσεις νομιμοποίησης έχουν είτε εξασθενήσει είτε αμφισβητηθεί.... Αυτό οδηγεί τον έφηβο σε έναν επικίνδυνο εκλεκτικισμό, ο οποίος δεν είναι έτοιμος να διεκδικήσει την ωριμότητα που συχνά χρειάζεται ώστε να ανοίξει το δρόμο του μέσα από επικίνδυνα μονοπάτια του κύκλου της ζωής.»
2. Η αποτύπωση της πραγματικότητας σε αριθμούς
Αυτή η δύσκολη πραγματικότητα για έναν νέο γίνεται ακόμα δυσκολότερη, επειδή ο βασικός άξονας της διαπαιδαγώγησής του είναι η οικονομική άνεση και η εξασφάλιση ενός καλού επιπέδου σπουδών, περιορίζοντας την έννοια «αγωγή» στην εκπαίδευση και την έννοια μέλλον, στην εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας.
Είναι όμως όλα αυτά αρκετά για να ζήσει ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια;
Τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1996 παρουσιάζουν με ενάργεια το βασικό σκοπό της αγωγής των παιδιών μας σήμερα.
«167 παντρεμένοι νέοι, εκ των οποίων οι 120 είχαν αποκτήσει παιδί, ερωτήθηκαν σε ποιους τομείς θα δώσουν περισσότερη σημασία προκειμένου να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους. Οι σημαντικότερες απαντήσεις αφορούσαν:
1. Την παροχή οικονομικής βοήθειας ( 61%)
2. Την άποψη ότι θα κάνουν τα πάντα για να σπουδάσει το παιδί τους ( 21,6%).
Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις το 16% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θα έδινε σημασία σε ηθικές αξίες.
Β. Από τους 47 παντρεμένοι νέους που δεν είχαν αποκτήσει ακόμα παιδί το 95,7% απάντησε ότι σκοπεύουν να αποκτήσουν παιδί ή παιδιά.
Οι περισσότεροι από τη δεύτερη υποομάδα του δείγματος συμφωνούσαν στις παρακάτω απόψεις:
1. Η απόκτηση του παιδιού προϋποθέτει οικονομική άνεση
2. Η απόκτηση του παιδιού απαιτεί μεγάλη φροντίδα
3. Προέχει η επαγγελματική σταδιοδρομία από την απόκτηση του παιδιού
Σύμφωνα με την ερευνήτρια « τα βασικά συμπεράσματα της ερώτησης αυτής είναι ότι η οικονομική άνεση και η φροντίδα του παιδιού φαίνεται να απασχολούν ιδιαίτερα αυτούς που πρόκειται να αποκτήσουν παιδιά».
Το ίδιο ισχύει και για την πρώτη υποομάδα. Η οικονομική βοήθεια είναι ο κυρίαρχος στόχος της αγωγής των παιδιών.
Οι απαντήσεις εκείνων που συμμετείχαν στην έρευνα αυτή μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα που τη γνωρίζουμε, τη φοβόμαστε λίγο, ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν γεγονότα που μας αποκαλύπτουν ολοκάθαρα ότι οικοδομούμε κοινωνίες δυναμοκεντρικές, ανταγωνιστικές χωρίς άλλες αξίες, αλλά τις θεωρούμε «φυσιολογικές», αφού, όπως πολλοί από εμάς παραδέχονται: «Έτσι είναι ο κόσμος, εμείς δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε»!
Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά μας θορυβούν πολύ για να μας πείσουν ότι έχουν αμφιβολίες για τις επιλογές μας και για τη βεβαιότητα που διαθέτουμε, παρά το γεγονός ότι ομολογούμε πως ζούμε σε κοινωνίες ρευστότητας. Οι διαμαρτυρίες τους, έντονες, αποτυπώνονται στα συνθήματα των τοίχων, στην ενδυμασία τους, στη μουσική που ακούν, στον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται.
Πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι έφηβοι των ημερών μας θα απαλλαγούν από την κόλαση της Ιστορίας ή της αγοράς, αλλά θα αντιμετωπίσουν την κόλαση που θα ονομάζεται οριοθέτηση νοήματος ή επεξεργασία ορίων και προτύπων.
Για το νόημα αυτό η ψυχή του ανθρώπου διψά. Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολλές δεκαετίες ο νεωτερικός άνθρωπος κηρύττει την απουσία ή το «θάνατο» του Θεού, ανταλλάσει τη δίψα αυτή είτε με το κυνήγι της προσωρινά απαστράπτουσας οικονομικής ευμάρειας όπως φανερώνουν οι απαντήσεις των ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην έρευνα είτε γίνεται οπαδός των θρησκειών των σύγχρονων κοινωνιών, που είναι η απολυτοποίηση του πρωτόγνωρου και του θαυμαστού και η θεοποίηση της ηδονής, της ευτυχίας και της επιτυχίας.
Δημιουργήσαμε έναν πολιτισμό του «ψωμιού». Αυτόν διδάσκουμε στα παιδιά μας παρουσιάζοντάς τον ως τη μόνη τους επιλογή. Στην προσπάθειά μας αυτή, που κυριαρχείται από τη βεβαιότητα του «ορθού», συμβαίνει το «αναπάντεχο» γεγονός της αμφισβήτησης. Η απάντηση των μεγαλυτέρων δυστυχώς δεν είναι ο διάλογος αλλά η ύψωση στερεοτύπων του τύπου «οι νέοι δεν έχουν όνειρα», «μοιάζουν απαθείς», «φαίνεται να έχουν αποσυρθεί από τα κοινά προβλήματα που μας απασχολούν».
Στο ερώτημα των νέων «τι ποιήσω…» απαντάμε με τα αγαθά. Αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε πολλά, αλλά δεν ακούμε ότι δεν μας ζητούν τόσο την άνεση όσο την παρουσία μας, δεν μας ζητούν να μετατρέψουμε τις δυσκολίες τους σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους αλλά να σταθούμε από τις μέριμνές μας και να ακούσουμε. Μας φωνάζουν με τον τρόπο με τον οποίο διαλέγει σε κάθε εποχή ένας νέος να διαμαρτυρηθεί ότι πεινούν και διψούν και εμείς τους προσφέρουμε απλόχερα ψωμί γιατί είναι το μόνο εύκολο. Ίσως γιατί, μαθητεύοντας στη σιωπή των ανθρωπίνων σχέσεων δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε ( ιδιαίτερα να ακούσουμε και κριτική για τις πράξεις μας στις στιγμές που νιώθουμε παντοδύναμοι, αυτάρκεις) να ανοίξουμε την ψυχή μας αφού από φόβο μήπως πληγωθεί ο εαυτός μας τον μάθαμε να είναι ερμητικά κλειστός.
Ένας δημοσιογράφος σχολίασε εύστοχα σε ένα κείμενό του που δημοσιεύθηκε πολύ πρόσφατα: « Τα παιδιά μας, δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε χρονώ, αλλάζουν ρούχα και παπούτσια κάθε λίγο και λιγάκι κι όχι άπαξ το δεκαήμερο ή το μήνα όπως μια φορά και έναν καιρό( δηλαδή πριν από είκοσι χρόνια). Στα πέντε τους αποκτούν το πρώτο τους γουόκμαν, στα εφτά το ντίσκμαν, στα οκτώ το βίντεο γκέιμ που στο εξάμηνο πάνω το βαριούνται και το αλλάζουν με πλέιστέισον, στα ένδεκα το κινητό τους, μην τύχει και αργήσουν δέκα λεπτά στο σχολείο. Ναι, είναι “γεμάτα”, μπουκωμένα. Κι όμως, είναι ηττημένα. Γιατί μεγαλώνουν μόνα τους. Ξοδευόμαστε σε δυο-τρεις δουλειές για να τα κουτσοκαταφέρνουμε, για να μπορούμε να τα εφοδιάζουμε με ό,τι επιβάλλει η ανάγκη, αλλά κι η μόδα, η μίμηση και η δική μας ενοχική ανασφάλεια, καθώς και για να πληρώνουμε τα φροντιστήρια, κι όταν μας ζητούν ένα χαμόγελο, όταν ζητιανεύουν ένα δεκάλεπτο χωρίς μούτρα και ξεφυσήματα, τότε σκοντάφτουν ακριβώς στο ημερήσιο ξόδεμά μας. “ Άσε τα λέμε αύριο ή καλύτερα το Σαββατοκύριακο που θα’χουμε λίγο χρόνο παραπάνω”, ψελλίζουμε και εξαγοράζουμε την απουσία μας μ΄ ένα καινούργιο δώρο, εντελώς αχρείαστο…»
Ίσως να είναι δύσκολο ξαφνικά και μάλιστα μπροστά σε έναν νέο που μας αμφισβητεί με επιχειρήματα ( καμία φορά εξωφρενικά) να παραδεχθούμε όχι αναγκαστικά ότι σφάλαμε, αλλά ότι και εμείς έχουμε ανάγκη από τη θαλπωρή της σχέσης μας που την υποβαθμίσαμε επειδή «το παιδί πρέπει να τα έχει όλα». Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι υπεκφυγή από το πρόβλημα: «Θυσίασα τη ζωή μου για να σου τα προσφέρω όλα και αμφισβητείς την αγάπη μου». Η λύση είναι και πάλι η τροφή. Στην πείνα και τη δίψα των νέων ανθρώπων απαντούμε με την παροχή τροφών.
Αν θυμηθούμε ότι ο πρώτος πειρασμός που έθεσε ο διάβολος στον Χριστό κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην έρημο ήταν η μετατροπή των πετρών σε ψωμί, είναι σαφές ότι έχουμε υποκύψει στον πειρασμό της μετατροπής αυτής. Στο «πειράζον πνεύμα» ο Χριστός αρνήθηκε αυτή τη διαστρέβλωση. Ο πολιτισμός μας όμως την αποδέχθηκε, δημιουργώντας μια έρημο που όλο μεγαλώνει.
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Νύσσης γράφει: « Πολλά και παντός είδους πράγματα βρίσκονται μπροστά μας για φαγητό, στα οποία ο άνθρωπος στρέφει την τάση της όρεξης. Γι’αυτό μας χρειάζεται πολλή γνώση, ώστε να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε από τα τρόφιμα αυτά και το θρεπτικό και το δηλητηριασμένο, μήπως αυτό που φαίνεται στην ψυχή ότι το παίρνει ως μέρος της τροφής, επιφέρει σε μας το θάνατο και την καταστροφή από τη ζωή…Ο Κύριος κοινώνησε με μας καθόλα, εκτός από την αμαρτία, και συμμετέσχε με μας στα ίδια παθήματα. Δε θεώρησε την πείνα, ούτε απέκλεισε από την πείρα του το σχετικό μ’αυτήν πάθος, αλλά αποδέχθηκε την ορεκτική διάθεση της φύσης που αποβλέπει στην τροφή. Γιατί, αφού παρέμεινε σαράντα ημέρες χωρίς τροφή, τελικά πείνασε. Γιατί έδωκε, όταν θέλησε, στην ανθρώπινη φύση Του την ευκαιρία να ενεργήσει τις δικές της λειτουργίες. Αλλά ο εφευρέτης των πειρασμών, όταν αντιλήφθηκε ότι εμφανίσθηκε το πάθος της πείνας και στον Ιησού, Τον παρότρυνε να ικανοποιήσει την όρεξη με τις πέτρες. Κι αυτό σήμαινε να εκτρέψει την επιθυμία από τη φυσική τροφή έξω από τη φύση. Γιατί πρότεινε: “ Δώσε εντολή να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμί” (Ματθ.4.3)… Αυτά λέγει μέχρι σήμερα[7] σ’αυτούς που πειράζονται από τη δική τους όρεξη. Και λέγοντας αυτά, πείθει τις περισσότερες φορές εκείνους που τον ακούνε ότι από τις πέτρες γίνεται ψωμί. Γιατί όταν η όρεξη βγαίνει από τα αναγκαία όρια, τι άλλο είναι εκτός από συμβουλή του διαβόλου, που τότε πλαστογράφησε την τροφή των καρπών και έστρεψε την όρεξη της φύσης προς τα έξω; Από πέτρες τρώνε όσοι παραθέτουν το ψωμί της πλεονεξίας… Τι είναι το πάθος της πείνας; Δεν είναι η επιθυμία του απαραίτητου;… Όταν λοιπόν κάποιος πλησιάσει στο στόμα χρυσό αντί για ψωμί ικανοποιεί την ανάγκη; Κι όταν κανείς επιδιώκει πριν από τα τρόφιμα τα υλικά εκείνα που δεν τρώγονται ασχολείται αποκλειστικά με τις πέτρες…»
Ο πολιτισμός μας πειθάρχησε στη λογική του «άρτου», η οποία για να υπάρξει χρειάζεται το ψεύδος, την απάτη που μας εξορίζει από την πραγματική δημιουργία, από τη σχέση μας με το Δημιουργό μας, από την επικοινωνία μας με τους συνανθρώπους μας, από τη συζυγία μας, από τη ζωή μας με τα παιδιά μας.
«Έτσι, όσο προχωρεί αυτή η φοβερή απογύμνωση της εσωτερικότητας του ανθρώπου, αντιλαμβανόμαστε ολοένα και περισσότερο το νόημα της άρνησης του Χριστού. Προπαντός, βιώνουμε τις τραγικές επιπλοκές της. Τα φθηνά βιομηχανικά προϊόντα τα πληρώνουμε με το πολυτιμότερο νόημα. Με την ψυχή μας. Και δεν γίνεται αντιληπτό».
Αυτή η γυμνότητα κυριαρχεί στην αγωγή των παιδιών μας.
Το απόσπασμα από το έργο του Αγ.Γρηγορίου, πιστεύουμε ότι φανερώνει με σαφήνεια: 1. Την εξάρτησή μας από κάτι που είναι έξω από τη Δημιουργία και 2. Ότι η διαπαιδαγώγηση που ασκούμε πειθαρχεί στην εξάρτησή μας στην πέτρινη τροφή. Αυτή η εξάρτηση από την πέτρινη τροφή, από τα αγαθά, από την ευμάρεια ερμηνεύει την αντίδραση των νέων. Διότι με κανένα τρόπο δεν απαντάμε στο γνήσιο αίτημα που μας θέτουν: της πείνας και της δίψας της ψυχής τους. Αντιδρούμε σαν να μην ειπώθηκε ποτέ από τον Κύριό μας η φράση: “ …Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού”( Λουκ. 4,4-5).
Εάν διαβάσουμε καλά την Καινή Διαθήκη, θα διαπιστώσουμε ότι ο Κύριός μας διατυπώνει, σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, διαφορετική άποψη για τις ανάγκες μας από αυτή που αρκετά συχνά έχουμε και διδάσκουμε στα παιδιά μας:
“…Μην κοπιάζετε για τη φθαρτή τροφή, που προσωρινά συντηρεί, αλλά για την τροφή που τρέφει μόνιμα για την αιώνια ζωή. Αυτήν την τροφή θα σας τη χαρίσει ο Υιός του Ανθρώπου… Εγώ είμαι αυτό το ψωμί, ο άρτος της ζωής. Όποιος έρχεται σ’εμένα δε θα πεινάσει, κι όποιος πιστεύει σε μένα, δε θα διψάσει ποτέ”. ( Ιωαν. 6.27,35)
Οι νέοι μας έχουν τη γνησιότητα να βλέπουν αυτή την εξάρτηση στη ζωή των μεγάλων και να αντιδρούν όταν ετοιμαζόμαστε να τους θέσουμε κάτω από το ζυγό της τυραννίας της πέτρινης τροφής. Έχουν ακόμα την καθαρότητα που απαιτείται για να θέλουν και να μπορούν να παλέψουν τις συνέπειες αυτής της τυραννίας δηλαδή την αυτάρκεια και το θάνατο της ψυχής. Αναζητούν μια υπέρβαση, που λίγοι γνωρίζουν αληθινά ότι δίδεται ουσιαστικά μέσα στην καρδιά των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, που είναι η Θ. Ευχαριστία εκεί που το ψωμί, δεν είναι μόνο φυσική και εν τέλει θνήσκουσα τροφή αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Στην υπέρβαση αυτή κρύβεται η ουσία της απάντησης στο ερώτημα των νέων μας αλλά και κάθε ανθρώπου που αναζητά σταθερό έδαφος στους ρευστούς καιρούς στους οποίους ζούμε.
« Ο Θεός δωρίζει τον κόσμο στον άνθρωπο, ο δε άνθρωπος απαντά σε αυτή την αγαπητική πράξη του Θεού με μια δική του κίνηση αγάπης. Μεταμορφώνει το δώρο και το αντιπροσφέρει. Και ο Θεός το μεταμορφώνει ξανά, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο την κοινωνία αγάπης μεταξύ τους».
Αυτό που λείπει από τη σύγχρονη αγωγή που προσφέρουμε είναι η συμμετοχή. Πιστεύουμε ότι όλα κερδίζονται με τον ανταγωνισμό, με την επιδίωξη της ατομικής επιτυχίας, με την οικονομική ευμάρεια, κλείνοντας ερμητικά τα όρια του εαυτού μας σε ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε ως σωστό. Αυτόν τον κόσμο πλάθουμε και γι’αυτόν ετοιμάζουμε τους νέους μας.
Η Εκκλησία με τη ζωή της μας διδάσκει ότι η τροφή, η οικονομική άνεση δεν είναι μια απλή επιδίωξη, αλλά μπορεί να γίνει αφορμή κοινωνίας, εάν η ζωή μας στρέφεται γύρω από τον Άρτο της ζωής».
Σε αυτό το επίπεδο η χριστιανική αγωγή, είναι αγωγή της ελευθερίας, που αντιστέκεται και παλεύει κάθε ειδωλολατρία που θέτει στη θέση του αληθινού Θεού, αξίες απόψεις, αντιλήψεις οι οποίες αλλοτριώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο, που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα τους νέους, που θεωρούν ότι « ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος».
Τη στιγμή που εμείς αναζητούμε αγαθά για να ξεκουράσουμε τη συνείδησή μας, πιστεύοντας ότι κάναμε το χρέος απέναντι στα παιδιά μας, οι νέοι επιθυμούν να ζήσουν ζωή σε έναν κόσμο που θέλουν να αλλάξει σε πείσμα των απόψεων των ειδικών ότι δεν μπορεί να αλλάξει, επειδή όλα έχουν γίνει ή επειδή η εξειδίκευση είναι τέτοια ώστε να μην επιτρέπει τέτοια οράματα. Επιθυμούν έναν κόσμο που θα αναφέρεται, θα σχετίζεται, που θα είναι δώρο και προσφορά και αυτά τα μεγέθη είναι άγνωστα (ευτυχώς) στα εγχειρίδια των οικονομικών επιστημών και πολύ συχνά (δυστυχώς) από τη αγωγή που διδάσκουμε στους νέους μας.
Πρόσωπα άλλοτε χαμογελαστά και άλλοτε με την πίκρα του ερωτήματος «και τώρα τι;» ζωγραφισμένη σε αυτά. Πρόσωπα που ακόμα και σε στιγμές επιτυχίας δήλωναν την αβεβαιότητά τους για το μέλλον θεωρώντας την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο είσοδο στον προθάλαμο ενός διαδρόμου με αδιόρατη έξοδο.
Μια ακόμα αφορμή είναι και οι στατιστικές που δείχνουν ότι η ηλικία των νέων ανθρώπων που εγκλωβίζονται σε κάθε λογής ψυχοτρόπα συνεχώς μικραίνει.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν είναι δυνατό να απλωθούν σε μερικές σελίδες χαρτί, μου θυμίζουν το στίχο του Ελύτη: « οι νέοι με τα πληγιασμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες». Σήμερα παραλλάζοντας το στίχο θα μπορούσε να γραφεί: « οι νέοι με τις πληγωμένες καρδιές που τους έλεγαν αλήτες», καταγράφοντας ίσως σε μια μόνο γραμμή το αδιέξοδο των κοινωνιών μας που κρίνει αρνητικά τους νέους τους οποίους η ίδια περιθωριοποιεί.
Αισθάνομαι ότι αρκετά συχνά ζητάμε από τα παιδιά πράγματα που δεν είναι σε θέση να προσφέρουν. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν γνωρίζουν Ιστορία ή ποίηση ή γιατί σκέπτονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά δεν διατυπώνουμε σωστά το ερώτημα. Τα παιδιά εκπαιδεύονται ή μορφώνονται; Εμείς τι πραγματικά ζητάμε από αυτά; Από το ζευγάρι Εκπαίδευση ή Μόρφωση τι ιεραρχούμε πρώτο και με τι τρόπο αγωνιζόμαστε ώστε όλα να έχουν ίσες ευκαιρίες;
Θέτουμε αυτά τα ερωτηματικά επειδή αποδεδειγμένα οι κοινωνίες της τρίτης χιλιετίας που μόλις ανέτειλε είναι οι πρώτες στην ανθρώπινη ιστορία οι οποίες δεν έχουν μέθοδο ένταξης των νέων μελών στον ιστό τους. « …Ένας νέος άνθρωπος ζει εν μέσω μιας ποικιλίας ετερογενών συστημάτων αξιών που συναγωνίζονται εντονότατα για την κυριαρχία και τα οποία είναι αποτέλεσμα του πρόσφατου κοινωνικού τεμαχισμού. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει την επίσημη υπεροχή. Οι παραδοσιακές βάσεις νομιμοποίησης έχουν είτε εξασθενήσει είτε αμφισβητηθεί.... Αυτό οδηγεί τον έφηβο σε έναν επικίνδυνο εκλεκτικισμό, ο οποίος δεν είναι έτοιμος να διεκδικήσει την ωριμότητα που συχνά χρειάζεται ώστε να ανοίξει το δρόμο του μέσα από επικίνδυνα μονοπάτια του κύκλου της ζωής.»
2. Η αποτύπωση της πραγματικότητας σε αριθμούς
Αυτή η δύσκολη πραγματικότητα για έναν νέο γίνεται ακόμα δυσκολότερη, επειδή ο βασικός άξονας της διαπαιδαγώγησής του είναι η οικονομική άνεση και η εξασφάλιση ενός καλού επιπέδου σπουδών, περιορίζοντας την έννοια «αγωγή» στην εκπαίδευση και την έννοια μέλλον, στην εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας.
Είναι όμως όλα αυτά αρκετά για να ζήσει ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια;
Τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1996 παρουσιάζουν με ενάργεια το βασικό σκοπό της αγωγής των παιδιών μας σήμερα.
«167 παντρεμένοι νέοι, εκ των οποίων οι 120 είχαν αποκτήσει παιδί, ερωτήθηκαν σε ποιους τομείς θα δώσουν περισσότερη σημασία προκειμένου να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους. Οι σημαντικότερες απαντήσεις αφορούσαν:
1. Την παροχή οικονομικής βοήθειας ( 61%)
2. Την άποψη ότι θα κάνουν τα πάντα για να σπουδάσει το παιδί τους ( 21,6%).
Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις το 16% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θα έδινε σημασία σε ηθικές αξίες.
Β. Από τους 47 παντρεμένοι νέους που δεν είχαν αποκτήσει ακόμα παιδί το 95,7% απάντησε ότι σκοπεύουν να αποκτήσουν παιδί ή παιδιά.
Οι περισσότεροι από τη δεύτερη υποομάδα του δείγματος συμφωνούσαν στις παρακάτω απόψεις:
1. Η απόκτηση του παιδιού προϋποθέτει οικονομική άνεση
2. Η απόκτηση του παιδιού απαιτεί μεγάλη φροντίδα
3. Προέχει η επαγγελματική σταδιοδρομία από την απόκτηση του παιδιού
Σύμφωνα με την ερευνήτρια « τα βασικά συμπεράσματα της ερώτησης αυτής είναι ότι η οικονομική άνεση και η φροντίδα του παιδιού φαίνεται να απασχολούν ιδιαίτερα αυτούς που πρόκειται να αποκτήσουν παιδιά».
Το ίδιο ισχύει και για την πρώτη υποομάδα. Η οικονομική βοήθεια είναι ο κυρίαρχος στόχος της αγωγής των παιδιών.
Οι απαντήσεις εκείνων που συμμετείχαν στην έρευνα αυτή μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα που τη γνωρίζουμε, τη φοβόμαστε λίγο, ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν γεγονότα που μας αποκαλύπτουν ολοκάθαρα ότι οικοδομούμε κοινωνίες δυναμοκεντρικές, ανταγωνιστικές χωρίς άλλες αξίες, αλλά τις θεωρούμε «φυσιολογικές», αφού, όπως πολλοί από εμάς παραδέχονται: «Έτσι είναι ο κόσμος, εμείς δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε»!
Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά μας θορυβούν πολύ για να μας πείσουν ότι έχουν αμφιβολίες για τις επιλογές μας και για τη βεβαιότητα που διαθέτουμε, παρά το γεγονός ότι ομολογούμε πως ζούμε σε κοινωνίες ρευστότητας. Οι διαμαρτυρίες τους, έντονες, αποτυπώνονται στα συνθήματα των τοίχων, στην ενδυμασία τους, στη μουσική που ακούν, στον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται.
Πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι έφηβοι των ημερών μας θα απαλλαγούν από την κόλαση της Ιστορίας ή της αγοράς, αλλά θα αντιμετωπίσουν την κόλαση που θα ονομάζεται οριοθέτηση νοήματος ή επεξεργασία ορίων και προτύπων.
Για το νόημα αυτό η ψυχή του ανθρώπου διψά. Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολλές δεκαετίες ο νεωτερικός άνθρωπος κηρύττει την απουσία ή το «θάνατο» του Θεού, ανταλλάσει τη δίψα αυτή είτε με το κυνήγι της προσωρινά απαστράπτουσας οικονομικής ευμάρειας όπως φανερώνουν οι απαντήσεις των ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην έρευνα είτε γίνεται οπαδός των θρησκειών των σύγχρονων κοινωνιών, που είναι η απολυτοποίηση του πρωτόγνωρου και του θαυμαστού και η θεοποίηση της ηδονής, της ευτυχίας και της επιτυχίας.
Δημιουργήσαμε έναν πολιτισμό του «ψωμιού». Αυτόν διδάσκουμε στα παιδιά μας παρουσιάζοντάς τον ως τη μόνη τους επιλογή. Στην προσπάθειά μας αυτή, που κυριαρχείται από τη βεβαιότητα του «ορθού», συμβαίνει το «αναπάντεχο» γεγονός της αμφισβήτησης. Η απάντηση των μεγαλυτέρων δυστυχώς δεν είναι ο διάλογος αλλά η ύψωση στερεοτύπων του τύπου «οι νέοι δεν έχουν όνειρα», «μοιάζουν απαθείς», «φαίνεται να έχουν αποσυρθεί από τα κοινά προβλήματα που μας απασχολούν».
Στο ερώτημα των νέων «τι ποιήσω…» απαντάμε με τα αγαθά. Αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε πολλά, αλλά δεν ακούμε ότι δεν μας ζητούν τόσο την άνεση όσο την παρουσία μας, δεν μας ζητούν να μετατρέψουμε τις δυσκολίες τους σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους αλλά να σταθούμε από τις μέριμνές μας και να ακούσουμε. Μας φωνάζουν με τον τρόπο με τον οποίο διαλέγει σε κάθε εποχή ένας νέος να διαμαρτυρηθεί ότι πεινούν και διψούν και εμείς τους προσφέρουμε απλόχερα ψωμί γιατί είναι το μόνο εύκολο. Ίσως γιατί, μαθητεύοντας στη σιωπή των ανθρωπίνων σχέσεων δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε ( ιδιαίτερα να ακούσουμε και κριτική για τις πράξεις μας στις στιγμές που νιώθουμε παντοδύναμοι, αυτάρκεις) να ανοίξουμε την ψυχή μας αφού από φόβο μήπως πληγωθεί ο εαυτός μας τον μάθαμε να είναι ερμητικά κλειστός.
Ένας δημοσιογράφος σχολίασε εύστοχα σε ένα κείμενό του που δημοσιεύθηκε πολύ πρόσφατα: « Τα παιδιά μας, δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε χρονώ, αλλάζουν ρούχα και παπούτσια κάθε λίγο και λιγάκι κι όχι άπαξ το δεκαήμερο ή το μήνα όπως μια φορά και έναν καιρό( δηλαδή πριν από είκοσι χρόνια). Στα πέντε τους αποκτούν το πρώτο τους γουόκμαν, στα εφτά το ντίσκμαν, στα οκτώ το βίντεο γκέιμ που στο εξάμηνο πάνω το βαριούνται και το αλλάζουν με πλέιστέισον, στα ένδεκα το κινητό τους, μην τύχει και αργήσουν δέκα λεπτά στο σχολείο. Ναι, είναι “γεμάτα”, μπουκωμένα. Κι όμως, είναι ηττημένα. Γιατί μεγαλώνουν μόνα τους. Ξοδευόμαστε σε δυο-τρεις δουλειές για να τα κουτσοκαταφέρνουμε, για να μπορούμε να τα εφοδιάζουμε με ό,τι επιβάλλει η ανάγκη, αλλά κι η μόδα, η μίμηση και η δική μας ενοχική ανασφάλεια, καθώς και για να πληρώνουμε τα φροντιστήρια, κι όταν μας ζητούν ένα χαμόγελο, όταν ζητιανεύουν ένα δεκάλεπτο χωρίς μούτρα και ξεφυσήματα, τότε σκοντάφτουν ακριβώς στο ημερήσιο ξόδεμά μας. “ Άσε τα λέμε αύριο ή καλύτερα το Σαββατοκύριακο που θα’χουμε λίγο χρόνο παραπάνω”, ψελλίζουμε και εξαγοράζουμε την απουσία μας μ΄ ένα καινούργιο δώρο, εντελώς αχρείαστο…»
Ίσως να είναι δύσκολο ξαφνικά και μάλιστα μπροστά σε έναν νέο που μας αμφισβητεί με επιχειρήματα ( καμία φορά εξωφρενικά) να παραδεχθούμε όχι αναγκαστικά ότι σφάλαμε, αλλά ότι και εμείς έχουμε ανάγκη από τη θαλπωρή της σχέσης μας που την υποβαθμίσαμε επειδή «το παιδί πρέπει να τα έχει όλα». Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι υπεκφυγή από το πρόβλημα: «Θυσίασα τη ζωή μου για να σου τα προσφέρω όλα και αμφισβητείς την αγάπη μου». Η λύση είναι και πάλι η τροφή. Στην πείνα και τη δίψα των νέων ανθρώπων απαντούμε με την παροχή τροφών.
Αν θυμηθούμε ότι ο πρώτος πειρασμός που έθεσε ο διάβολος στον Χριστό κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην έρημο ήταν η μετατροπή των πετρών σε ψωμί, είναι σαφές ότι έχουμε υποκύψει στον πειρασμό της μετατροπής αυτής. Στο «πειράζον πνεύμα» ο Χριστός αρνήθηκε αυτή τη διαστρέβλωση. Ο πολιτισμός μας όμως την αποδέχθηκε, δημιουργώντας μια έρημο που όλο μεγαλώνει.
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Νύσσης γράφει: « Πολλά και παντός είδους πράγματα βρίσκονται μπροστά μας για φαγητό, στα οποία ο άνθρωπος στρέφει την τάση της όρεξης. Γι’αυτό μας χρειάζεται πολλή γνώση, ώστε να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε από τα τρόφιμα αυτά και το θρεπτικό και το δηλητηριασμένο, μήπως αυτό που φαίνεται στην ψυχή ότι το παίρνει ως μέρος της τροφής, επιφέρει σε μας το θάνατο και την καταστροφή από τη ζωή…Ο Κύριος κοινώνησε με μας καθόλα, εκτός από την αμαρτία, και συμμετέσχε με μας στα ίδια παθήματα. Δε θεώρησε την πείνα, ούτε απέκλεισε από την πείρα του το σχετικό μ’αυτήν πάθος, αλλά αποδέχθηκε την ορεκτική διάθεση της φύσης που αποβλέπει στην τροφή. Γιατί, αφού παρέμεινε σαράντα ημέρες χωρίς τροφή, τελικά πείνασε. Γιατί έδωκε, όταν θέλησε, στην ανθρώπινη φύση Του την ευκαιρία να ενεργήσει τις δικές της λειτουργίες. Αλλά ο εφευρέτης των πειρασμών, όταν αντιλήφθηκε ότι εμφανίσθηκε το πάθος της πείνας και στον Ιησού, Τον παρότρυνε να ικανοποιήσει την όρεξη με τις πέτρες. Κι αυτό σήμαινε να εκτρέψει την επιθυμία από τη φυσική τροφή έξω από τη φύση. Γιατί πρότεινε: “ Δώσε εντολή να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμί” (Ματθ.4.3)… Αυτά λέγει μέχρι σήμερα[7] σ’αυτούς που πειράζονται από τη δική τους όρεξη. Και λέγοντας αυτά, πείθει τις περισσότερες φορές εκείνους που τον ακούνε ότι από τις πέτρες γίνεται ψωμί. Γιατί όταν η όρεξη βγαίνει από τα αναγκαία όρια, τι άλλο είναι εκτός από συμβουλή του διαβόλου, που τότε πλαστογράφησε την τροφή των καρπών και έστρεψε την όρεξη της φύσης προς τα έξω; Από πέτρες τρώνε όσοι παραθέτουν το ψωμί της πλεονεξίας… Τι είναι το πάθος της πείνας; Δεν είναι η επιθυμία του απαραίτητου;… Όταν λοιπόν κάποιος πλησιάσει στο στόμα χρυσό αντί για ψωμί ικανοποιεί την ανάγκη; Κι όταν κανείς επιδιώκει πριν από τα τρόφιμα τα υλικά εκείνα που δεν τρώγονται ασχολείται αποκλειστικά με τις πέτρες…»
Ο πολιτισμός μας πειθάρχησε στη λογική του «άρτου», η οποία για να υπάρξει χρειάζεται το ψεύδος, την απάτη που μας εξορίζει από την πραγματική δημιουργία, από τη σχέση μας με το Δημιουργό μας, από την επικοινωνία μας με τους συνανθρώπους μας, από τη συζυγία μας, από τη ζωή μας με τα παιδιά μας.
«Έτσι, όσο προχωρεί αυτή η φοβερή απογύμνωση της εσωτερικότητας του ανθρώπου, αντιλαμβανόμαστε ολοένα και περισσότερο το νόημα της άρνησης του Χριστού. Προπαντός, βιώνουμε τις τραγικές επιπλοκές της. Τα φθηνά βιομηχανικά προϊόντα τα πληρώνουμε με το πολυτιμότερο νόημα. Με την ψυχή μας. Και δεν γίνεται αντιληπτό».
Αυτή η γυμνότητα κυριαρχεί στην αγωγή των παιδιών μας.
Το απόσπασμα από το έργο του Αγ.Γρηγορίου, πιστεύουμε ότι φανερώνει με σαφήνεια: 1. Την εξάρτησή μας από κάτι που είναι έξω από τη Δημιουργία και 2. Ότι η διαπαιδαγώγηση που ασκούμε πειθαρχεί στην εξάρτησή μας στην πέτρινη τροφή. Αυτή η εξάρτηση από την πέτρινη τροφή, από τα αγαθά, από την ευμάρεια ερμηνεύει την αντίδραση των νέων. Διότι με κανένα τρόπο δεν απαντάμε στο γνήσιο αίτημα που μας θέτουν: της πείνας και της δίψας της ψυχής τους. Αντιδρούμε σαν να μην ειπώθηκε ποτέ από τον Κύριό μας η φράση: “ …Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού”( Λουκ. 4,4-5).
Εάν διαβάσουμε καλά την Καινή Διαθήκη, θα διαπιστώσουμε ότι ο Κύριός μας διατυπώνει, σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, διαφορετική άποψη για τις ανάγκες μας από αυτή που αρκετά συχνά έχουμε και διδάσκουμε στα παιδιά μας:
“…Μην κοπιάζετε για τη φθαρτή τροφή, που προσωρινά συντηρεί, αλλά για την τροφή που τρέφει μόνιμα για την αιώνια ζωή. Αυτήν την τροφή θα σας τη χαρίσει ο Υιός του Ανθρώπου… Εγώ είμαι αυτό το ψωμί, ο άρτος της ζωής. Όποιος έρχεται σ’εμένα δε θα πεινάσει, κι όποιος πιστεύει σε μένα, δε θα διψάσει ποτέ”. ( Ιωαν. 6.27,35)
Οι νέοι μας έχουν τη γνησιότητα να βλέπουν αυτή την εξάρτηση στη ζωή των μεγάλων και να αντιδρούν όταν ετοιμαζόμαστε να τους θέσουμε κάτω από το ζυγό της τυραννίας της πέτρινης τροφής. Έχουν ακόμα την καθαρότητα που απαιτείται για να θέλουν και να μπορούν να παλέψουν τις συνέπειες αυτής της τυραννίας δηλαδή την αυτάρκεια και το θάνατο της ψυχής. Αναζητούν μια υπέρβαση, που λίγοι γνωρίζουν αληθινά ότι δίδεται ουσιαστικά μέσα στην καρδιά των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, που είναι η Θ. Ευχαριστία εκεί που το ψωμί, δεν είναι μόνο φυσική και εν τέλει θνήσκουσα τροφή αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Στην υπέρβαση αυτή κρύβεται η ουσία της απάντησης στο ερώτημα των νέων μας αλλά και κάθε ανθρώπου που αναζητά σταθερό έδαφος στους ρευστούς καιρούς στους οποίους ζούμε.
« Ο Θεός δωρίζει τον κόσμο στον άνθρωπο, ο δε άνθρωπος απαντά σε αυτή την αγαπητική πράξη του Θεού με μια δική του κίνηση αγάπης. Μεταμορφώνει το δώρο και το αντιπροσφέρει. Και ο Θεός το μεταμορφώνει ξανά, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο την κοινωνία αγάπης μεταξύ τους».
Αυτό που λείπει από τη σύγχρονη αγωγή που προσφέρουμε είναι η συμμετοχή. Πιστεύουμε ότι όλα κερδίζονται με τον ανταγωνισμό, με την επιδίωξη της ατομικής επιτυχίας, με την οικονομική ευμάρεια, κλείνοντας ερμητικά τα όρια του εαυτού μας σε ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε ως σωστό. Αυτόν τον κόσμο πλάθουμε και γι’αυτόν ετοιμάζουμε τους νέους μας.
Η Εκκλησία με τη ζωή της μας διδάσκει ότι η τροφή, η οικονομική άνεση δεν είναι μια απλή επιδίωξη, αλλά μπορεί να γίνει αφορμή κοινωνίας, εάν η ζωή μας στρέφεται γύρω από τον Άρτο της ζωής».
Σε αυτό το επίπεδο η χριστιανική αγωγή, είναι αγωγή της ελευθερίας, που αντιστέκεται και παλεύει κάθε ειδωλολατρία που θέτει στη θέση του αληθινού Θεού, αξίες απόψεις, αντιλήψεις οι οποίες αλλοτριώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο, που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα τους νέους, που θεωρούν ότι « ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος».
Τη στιγμή που εμείς αναζητούμε αγαθά για να ξεκουράσουμε τη συνείδησή μας, πιστεύοντας ότι κάναμε το χρέος απέναντι στα παιδιά μας, οι νέοι επιθυμούν να ζήσουν ζωή σε έναν κόσμο που θέλουν να αλλάξει σε πείσμα των απόψεων των ειδικών ότι δεν μπορεί να αλλάξει, επειδή όλα έχουν γίνει ή επειδή η εξειδίκευση είναι τέτοια ώστε να μην επιτρέπει τέτοια οράματα. Επιθυμούν έναν κόσμο που θα αναφέρεται, θα σχετίζεται, που θα είναι δώρο και προσφορά και αυτά τα μεγέθη είναι άγνωστα (ευτυχώς) στα εγχειρίδια των οικονομικών επιστημών και πολύ συχνά (δυστυχώς) από τη αγωγή που διδάσκουμε στους νέους μας.
Προσευχή ενός μικρού κοριτσιού
Παναγιά μου, το μωρό σουείν’ το πιο όμορφο του κόσμου.Αγκαλίτσα να το πάρωλίγο δώσ’ μου. Δεν το ρίχνω, μη φοβάσαι,σαν και τι θα σ’ το προσέξω.Λίγο μόνο να το πιάσω,να το παίξω. Θα σ’ το πλύνω, θα σ’ το ντύσω,στα χρυσά του τα μαλλιά θα του δέσω μια κορδέλαθαλασσιά. Θα του κάνω μια βολτίτσαστο περβόλι, στη λιακάδα.Τέτοιο ολόφωτο παιδάκιδεν ξανάδα. Γι’ αυτό, δώσ’ μου το λιγάκιτο παιδί σου να το παίξω.Μη φοβάσαι, Παναγιά μου,θα προσέξω.
Η ακροστιχίδα της ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
ΔΕΝ Δηλώνει άρνηση
ΙΨΩΜ Βασικό στοιχείο της διατροφής μας (αντίστρ.)
ΑΚΙΝΑΧΑΛ Σαλάτες με....βρίσκονται καθημερινά στο τραπέζι (αντιστρ.)
ΤΥΡΟΚΟΜΙΚΑ Το τυρί, το βούτυρο είναι τέτοια προϊόντα
ΡΕΠΤΙΚΗ Θρεπτική .... χωρίς αρχή.
ΟΣΠΡΙΑ Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν τα φασόλια και οι φακές.
ΦΡΟΥΤΑ Συμπληρώνουν την υγιεινή διατροφή.
Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΉ Η παραγωγή πρέπει να είναι ....και όχι χημική (με άρθρο)
ΙΨΩΜ Βασικό στοιχείο της διατροφής μας (αντίστρ.)
ΑΚΙΝΑΧΑΛ Σαλάτες με....βρίσκονται καθημερινά στο τραπέζι (αντιστρ.)
ΤΥΡΟΚΟΜΙΚΑ Το τυρί, το βούτυρο είναι τέτοια προϊόντα
ΡΕΠΤΙΚΗ Θρεπτική .... χωρίς αρχή.
ΟΣΠΡΙΑ Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν τα φασόλια και οι φακές.
ΦΡΟΥΤΑ Συμπληρώνουν την υγιεινή διατροφή.
Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΉ Η παραγωγή πρέπει να είναι ....και όχι χημική (με άρθρο)
Γενικές Ερωτήσεις γνώσεων
- Που βρίσκεται η Κυανή Ακτή;
- Ποια είναι η πρωτεύουσα των Φιλιππίνων;
- Ποιο είναι το νόμισμα της Κύπρου;
- Ποια είναι η επίσημη γλώσσα της Βραζιλίας;
- Σε ποια πόλη βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της FIAT;
- Ποιος ο πρώτος νομοθέτης της Αρχαίας Αθήνας;
- Ποιο μέρος του πλοίου λέγεται πρώρα;
- Πόσα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης έγραψε ο Μωυσής;
- Ποιος έγραψε το περίφημο ορατόριο «Μεσσίας»;
- Σε τι μεταμόρφωσε η Κίρκη τους συντρόφους του Οδυσσέα;
- Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη σελήνη;
- Πώς λέγονται τα έργα τέχνης που είναι φτιαγμενα από μικρές χρωματιστές πέτρες;
- Ποιος είναι ο μικρότερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος;
- Ποια χώρα φημίζεται για τα ρολόγια της;
- Πως λέγεται η μεταβολή ενός υγρού σε αέριο;
- Ποια είναι η πρωτεύουσα της Φιλανδίας;
13.2.08
Ημέρα Αγγειοπλαστικής από στην Σχολή ΄΄Δια χειρός΄΄
Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ναού μας από τις 10.30-12.30 πραγματοποιήσαμε την ημέρα αφιερωμένη στην αγγειοπλαστική κοντά μας είχαμε την κ. Μαρία-Αικατερίνη Μαργαριτώφ Συντηρήτρια Έργων Τέχνης, Έργων Ζωγραφικής και καθηγήτρια της Σχολής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος μαζί με δύο μαθητές της και μας παρουσιάσαν ”Πως θα επισκευάσουμε παλιά, σπασμένα πήλινα αντικείμενα”
Ημέρα ζαχαροπλαστικής
Το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ναού μας πραγματοποιήθηκε η ημέρα αφιερωμένη στην ζαχαροπλαστική όλα τα παιδιά των Κατηχητικών μας Σχολείων είχαν την δυνατότητα να δούν πως κατασκευάζονται τα γλυκά, να μάθουν τι υλικά χρειάζονται και να δημιουργήσουν μάζι με τον σέφ της ζαχαροπλαστικής πολλά γλυκά(σού και τούρτες).
Ημέρα αφιερωμένη στο Παραμυθί
Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ναού μας πραγματοποιήθηκε η ημέρα παραμυθιού με τον Στέλιο Πελασγό.
Ο Στέλιος Πελασγός είναι ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ιστορητής (προφορικός αφηγητής) και πρωτεργάτης της αναβίωσης της τέχνης του παραδοσιακού παραμυθά. Κληρονόμησε το χάρισμα απ' τη γιαγιά του, τη γνώση τη μάζεψε και απ' τα τέσσερα μονοπάτια των σύγχρονων παραμυθάδων (λογοτεχνία, θέατρο, παιδαγωγική, ψυχολογία) και την αφορμή βρήκε όταν γνώρισε τους νέους παραμυθάδες στη Γαλλία. Εδώ και μια δεκαετία αφιερώνεται στην αναβίωση της τέχνης του παραμυθά και στις παραδοσιακές λαϊκές ιστορίες. Από το 1991 εγκατέλειψε την
Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο Πήλιο αναζητώντας την σιωπή που γεννά τις ιστορίες. Από τότε ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα.
Ο Στέλιος Πελασγός είναι ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ιστορητής (προφορικός αφηγητής) και πρωτεργάτης της αναβίωσης της τέχνης του παραδοσιακού παραμυθά. Κληρονόμησε το χάρισμα απ' τη γιαγιά του, τη γνώση τη μάζεψε και απ' τα τέσσερα μονοπάτια των σύγχρονων παραμυθάδων (λογοτεχνία, θέατρο, παιδαγωγική, ψυχολογία) και την αφορμή βρήκε όταν γνώρισε τους νέους παραμυθάδες στη Γαλλία. Εδώ και μια δεκαετία αφιερώνεται στην αναβίωση της τέχνης του παραμυθά και στις παραδοσιακές λαϊκές ιστορίες. Από το 1991 εγκατέλειψε την
Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο Πήλιο αναζητώντας την σιωπή που γεννά τις ιστορίες. Από τότε ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα.
Ημέρα αφιερωμένη στον Καραγκιόζη
Το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008 από της 10.30-12.30 το μεσημέρι στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ναού μας πραγματοποιήθηκε παράσταση Καραγκιόζη από το πλέον εδώ και χρόνια αναγνωρισμένο και καταξιωμένο θεσσαλικό Θέατρο Σκιών του Παναγιώτη Φιλλιπίδη για τα παιδιά των Κατηχητικών μας Σχολείων.
Δραστηριότητες 2007-2008
1.Εκλογές για το νέο συμβούλιο της ” Ειδικής Ενοριακής Επιτροπής Ψυχαγωγίας Νέων ” για το καινούργιο ιεραποστολικό έτος.
2.Ημέρα παραμυθιού με τον Στέλιο Πελασγό .
Ο Στέλιος Πελασγός είναι ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ιστορητής (προφορικός αφηγητής) και πρωτεργάτης της αναβίωσης της τέχνης του παραδοσιακού παραμυθά. Κληρονόμησε το χάρισμα απ' τη γιαγιά του, τη γνώση τη μάζεψε και απ' τα τέσσερα μονοπάτια των σύγχρονων παραμυθάδων (λογοτεχνία, θέατρο, παιδαγωγική, ψυχολογία) και την αφορμή βρήκε όταν γνώρισε τους νέους παραμυθάδες στη Γαλλία. Εδώ και μια δεκαετία αφιερώνεται στην αναβίωση της τέχνης του παραμυθά και στις παραδοσιακές λαϊκές ιστορίες. Από το 1991 εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο Πήλιο αναζητώντας την σιωπή που γεννά τις ιστορίες. Από τότε ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα.
3.Μάθημα με την κ. Μαρία-Αικατερίνη Μαργαριτώφ Συντηρήτρια Έργων Τέχνης, Έργων Ζωγραφικής και καθηγήτρια της Σχολής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος ”Πως θα επισκευάσουμε παλιά, σπασμένα πήλινα αντικείμενα”
4.Επίσκεψη στο Μουσείο της Εταιρείας Ε.Ψ.Α στην Αγριά Βόλου.
5.Επίσκεψη στο εργοστάσιο ”Μπισκότα Παπαδόπουλος”.
6.Εκδρομή στο Πλανητάριο και στο Magic Park στην Θεσσαλονίκη.
7.Εκδρομή στην Παναγία Σπηλιώτησσα στη Καρδίτσα.
8.Μάθημα Πρώτων Βοηθειών.
9.Μάθημα Ζαχαροπλαστικής .
10.Μάθημα Διατροφής με την κ. Γκέλη Μακρή Κλινική Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
11.Νεανική και παιδική Χορωδία.
12.Θεατρική Ομάδα .
13.Γιορτή επί την Μνήμη των Προστατών και Εφόρων της ενορίας μας.
14.Χριστουγεννιάτικη Γιορτή των Κατηχητικών Σχολείων
15.Καταληκτήρια Εορταστική Εκδήλωση Ιεραποστολικού Έτους 2007-2008.
2.Ημέρα παραμυθιού με τον Στέλιο Πελασγό .
Ο Στέλιος Πελασγός είναι ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ιστορητής (προφορικός αφηγητής) και πρωτεργάτης της αναβίωσης της τέχνης του παραδοσιακού παραμυθά. Κληρονόμησε το χάρισμα απ' τη γιαγιά του, τη γνώση τη μάζεψε και απ' τα τέσσερα μονοπάτια των σύγχρονων παραμυθάδων (λογοτεχνία, θέατρο, παιδαγωγική, ψυχολογία) και την αφορμή βρήκε όταν γνώρισε τους νέους παραμυθάδες στη Γαλλία. Εδώ και μια δεκαετία αφιερώνεται στην αναβίωση της τέχνης του παραμυθά και στις παραδοσιακές λαϊκές ιστορίες. Από το 1991 εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο Πήλιο αναζητώντας την σιωπή που γεννά τις ιστορίες. Από τότε ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα.
3.Μάθημα με την κ. Μαρία-Αικατερίνη Μαργαριτώφ Συντηρήτρια Έργων Τέχνης, Έργων Ζωγραφικής και καθηγήτρια της Σχολής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος ”Πως θα επισκευάσουμε παλιά, σπασμένα πήλινα αντικείμενα”
4.Επίσκεψη στο Μουσείο της Εταιρείας Ε.Ψ.Α στην Αγριά Βόλου.
5.Επίσκεψη στο εργοστάσιο ”Μπισκότα Παπαδόπουλος”.
6.Εκδρομή στο Πλανητάριο και στο Magic Park στην Θεσσαλονίκη.
7.Εκδρομή στην Παναγία Σπηλιώτησσα στη Καρδίτσα.
8.Μάθημα Πρώτων Βοηθειών.
9.Μάθημα Ζαχαροπλαστικής .
10.Μάθημα Διατροφής με την κ. Γκέλη Μακρή Κλινική Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
11.Νεανική και παιδική Χορωδία.
12.Θεατρική Ομάδα .
13.Γιορτή επί την Μνήμη των Προστατών και Εφόρων της ενορίας μας.
14.Χριστουγεννιάτικη Γιορτή των Κατηχητικών Σχολείων
15.Καταληκτήρια Εορταστική Εκδήλωση Ιεραποστολικού Έτους 2007-2008.
Ομάδες Μπάσκετ και Ποδοσφαίρου
Όλες οι ομάδες μας συμμετέχουν στο Μητροπολιτικό Πρωτάθλημα της Ι. Μ. Δ.
Μπάσκετ Αγοριών Δημοτικού,
Μπάσκετ Αγοριών Γυμνασίου
Μπάσκετ Αγοριών Λυκείου,
Ποδοσφαίρου Αγοριών Γυμνασίου
Ποδοσφαίρου Αγοριών Λυκείου,
Ποδοσφαίρου Αγοριών Δημοτικού ,Μπάσκετ Κοριτσιών Γυμνασίου.
Υπεύθυνοι Ομάδων: Απόστολος Κοφίδης, Απόστολος Συρταδιώτης.
Μπάσκετ Αγοριών Δημοτικού,
Μπάσκετ Αγοριών Γυμνασίου
Μπάσκετ Αγοριών Λυκείου,
Ποδοσφαίρου Αγοριών Γυμνασίου
Ποδοσφαίρου Αγοριών Λυκείου,
Ποδοσφαίρου Αγοριών Δημοτικού ,Μπάσκετ Κοριτσιών Γυμνασίου.
Υπεύθυνοι Ομάδων: Απόστολος Κοφίδης, Απόστολος Συρταδιώτης.
Ποιμαντική Νηπίων και Νεότητας
Στο τομέα της Νεότητας η Ενορίας μας δημιούργησε την Ειδική Ενοριακή Επιτροπή Ψυχαγωγίας Νέων η οποία ετοιμάζει όλες τις δραστηριότητες κάθε Ιεραποστολικού έτους, προετοιμάζει το πρόγραμμα των μαθημάτων κ.α
Τα τρία τελευταία χρόνια το πρόγραμμα έχει ως εξής :
Πρόγραμμα Μαθημάτων Κατηχητικών Σχολείων 2007-2008
Νήπια
Κάθε Σάββατο
στις 10.30 - 12.30 π.μ.
Υπεύθυνη νηπίων
Δήμητρα Δεληγιαννίδη
Α΄ Δημοτικού
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
στις 10.30 - 11.30 π.μ
Υπεύθυνη Κατηχήτρια:
Εύα Αναγνωστάκη
Β΄/Γ΄/Δ΄
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
11.00-12.00 το πρωί
Υπεύθυνοι Κατηχητές:
Σοφία Χατζηθεοδώρου
Βιργινία Μάρκου
Αθανασία Πουλαράκη
Βαγγέλης Συμεόνογλου
Ε΄/ΣΤ΄ Δημοτικού
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
11.00-12.00 το πρωί
Υπεύθυνη Κατηχήτρια:
Μαρία Πολύζου
Μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής
από τον Λαμπαδάριο του Ναού μας κ. Δημήτρη Μανώλη.
Κάθε Τρίτη και Παρασκευή στις 5.00-6.00
Νεανικές Συντροφιές
Κάθε Κυριακή 6 .00 -7.00 το απόγευμα Υπεύθυνος:
π. Βαρνάβας.
Ενισχυτική Διδασκαλία
Μάθημα Έκθεσης
κάθε Κυριακή Όλες οι τάξεις Λυκείου 2.00-3.00
το απόγευμα.
Μάθημα Αρχαίων
Τάξεις Λυκείου 1.00-2.00 Γ΄ Γυμνασίου 4.00-5.00 το απόγευμα, Α΄ Γυμνασίου 3.00-4.00 το απόγευμα
Β΄ Γυμνασίου 5.00-6.00 το απόγευμα. Υπεύθυνη Καθηγήτρια Έφη Σκαμπάλη
Παιδική και Νεανική Χορωδία
Κάθε Κυριακή 5.00-6.00 το απόγευμα Υπεύθυνη χορωδίας: Μαριάννα Σαμαρτζή.
Θεατρική Ομάδα
Έργο που ανεβάζει ‹‹Ας παίξουμε τους μεγάλους››
Υπεύθυνος: Δημήτρης Πολύζος, Μαρία Πολύζου, Ευαγγελία Κανούτα.
Χορευτικά Συγκροτήματα
Κάθε Παρασκευή 6.00-7.00 το Δημοτικό, 7.00-8.00 το Γυμνάσιο
Υπεύθυνη: Μαρία Κατσιαρδάνη
Τα τρία τελευταία χρόνια το πρόγραμμα έχει ως εξής :
Πρόγραμμα Μαθημάτων Κατηχητικών Σχολείων 2007-2008
Νήπια
Κάθε Σάββατο
στις 10.30 - 12.30 π.μ.
Υπεύθυνη νηπίων
Δήμητρα Δεληγιαννίδη
Α΄ Δημοτικού
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
στις 10.30 - 11.30 π.μ
Υπεύθυνη Κατηχήτρια:
Εύα Αναγνωστάκη
Β΄/Γ΄/Δ΄
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
11.00-12.00 το πρωί
Υπεύθυνοι Κατηχητές:
Σοφία Χατζηθεοδώρου
Βιργινία Μάρκου
Αθανασία Πουλαράκη
Βαγγέλης Συμεόνογλου
Ε΄/ΣΤ΄ Δημοτικού
(Αγόρια – Κορίτσια)
Κάθε Σάββατο
11.00-12.00 το πρωί
Υπεύθυνη Κατηχήτρια:
Μαρία Πολύζου
Μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής
από τον Λαμπαδάριο του Ναού μας κ. Δημήτρη Μανώλη.
Κάθε Τρίτη και Παρασκευή στις 5.00-6.00
Νεανικές Συντροφιές
Κάθε Κυριακή 6 .00 -7.00 το απόγευμα Υπεύθυνος:
π. Βαρνάβας.
Ενισχυτική Διδασκαλία
Μάθημα Έκθεσης
κάθε Κυριακή Όλες οι τάξεις Λυκείου 2.00-3.00
το απόγευμα.
Μάθημα Αρχαίων
Τάξεις Λυκείου 1.00-2.00 Γ΄ Γυμνασίου 4.00-5.00 το απόγευμα, Α΄ Γυμνασίου 3.00-4.00 το απόγευμα
Β΄ Γυμνασίου 5.00-6.00 το απόγευμα. Υπεύθυνη Καθηγήτρια Έφη Σκαμπάλη
Παιδική και Νεανική Χορωδία
Κάθε Κυριακή 5.00-6.00 το απόγευμα Υπεύθυνη χορωδίας: Μαριάννα Σαμαρτζή.
Θεατρική Ομάδα
Έργο που ανεβάζει ‹‹Ας παίξουμε τους μεγάλους››
Υπεύθυνος: Δημήτρης Πολύζος, Μαρία Πολύζου, Ευαγγελία Κανούτα.
Χορευτικά Συγκροτήματα
Κάθε Παρασκευή 6.00-7.00 το Δημοτικό, 7.00-8.00 το Γυμνάσιο
Υπεύθυνη: Μαρία Κατσιαρδάνη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
